Στης ζωής μας το κρυφτό Letra

που στολίζαν τη ζωή μας με χαρά κι αυταπάτες
Να που τώρα,που ξεγυμνωθήκαμε τελείως
πέσανε λιγάκι οι μάσκες και τα είδαμε αλλιώς
Κι αν ο λόγος που θα γράψω,τώρα φαίνεται αστείος
σε ρωτάω πως καταντήσαμε έτσι πες μου πως...
Δεν μου μοιάζει καμιά φωτογραφία
σε ρωτάω αν είδες κάπου εκείνον τον ψηλό το γελαστό
κι αν μπορέσεις να μου λύσεις αυτή την απορία
ίσως τα φυλάξω εγώ,στης ζωής μας το κρυφτό
Που ναι τα χρόνια αδερφέ μου που μιλάγαμε πολύ
και την πουτάνα τη ζωή δεν τη φοβόμασταν
γιατί σκεπάστηκε η οργή μας μ`ένα πέπλο από σιωπή
κι αγκαλιαζόμαστε με ότι σιχαινόμασταν ?
Γιατί τραβάω το βλέμμα μου αλλού όταν με κοιτάζεις
κι έχω πάντα έτοιμη και μια δικαιολογία
γιατί νιώθω,πως ότι κι αν σου πω δε λογαριάζεις
πως τυχαίνει εγώ να λείπω από μια σου δυσκολία?
Μήπως τελικά δεν φταίξαμε εμείς καθόλου ?
μήπως υπερίσχυσε σε δύναμη εκείνος ο εχθρός ?
όχι όχι,αυτή η δικαιολογία για μένα είναι του κώλου
μάλλον φταίει ο επικίνδυνος κακός μας εαυτός.

Δεν θέλω απόψε τίποτα,η νύχτα με φοβίζει
κι άμα νιώθω τόσο μόνος ίσως και να μου αξίζει
θέλω μόνο να μου πεις ότι όλα δεν τελειώσαν
ότι οι τύψεις τελικά δεν μας σκοτώσαν
Θέλω λίγο να με πας σε εκείνο το λημέρι
να τα πούμε λίγο αντρίκια και ποιος ξέρει?
αν άλλαξες εσύ η αν άλλαξα εγώ
τρέχω για να τα φυλάξω στης ζωή μας το κρυφτό

Ίσως φταίει από τα ξύδια η ζαλάδα
που με κάνει να τα βλέπω όλα τόσο συναισθηματικά
ίσως φταίει που δεν πίστεψα σε εκείνη την ατάκα
που μου έλεγε πως όλα στη ζωή είναι δανεικά
Όχι δεν το θέλω αυτό,δεν μου ταιριάζει
νιώθω απόψε τόσο μόνος και η νύχτα με φοβίζει
αν δεν είμαι τόσο άξιος,να δω κάτι να αλλάζει
δεν τρελαίνομαι,κι εγώ έχω ότι μου αξίζει.
Ρε μαλάκα μεγαλώνουμε! Κι αυτό δεν θα το αντέξω
πως αφήνω τις στιγμές να περνάνε από μπροστά μου
θέλω εκείνη την αλάνα μου να βγω και να παίξω
μα με σταματάει το δάνειο,τα χρέη κι η κυρά μου.
Συμπάθαμε αδερφέ μου που με πιάσανε τα κλάματα
έφερα στη ζάλη μου λιγάκι τον Μητσάρα
κι όσο σκέφτομαι πως ντρέπεται για μένα τότε γάματα
θα ζω για να με κυνηγάει ετούτη η κατάρα
Ξέρω τα`κανα σκατά και πνίγω τον εγωισμό μου
ίσως πλήγωσα κι ανθρώπους που δεν τ`άξιζαν
ίσως έχασα τη μάχη που`χα στήσει στο μυαλό μου
νικητές είναι όλοι αυτοί που με παράτησαν
Αν αισθάνεσαι ότι η ελπίδα μας στο τέλος έζησε
θα`ρθώ και θα σε βρω να τα πούμε όπως ξέρουμε
κι αν όλα τα όμορφα,το εγώ μας μας τα στέρησε
θα βρούμε τόσα χρόνια τι μας κάνει και υποφέρουμε
αν άλλαξες τελείως η αν άλλαξα εγώ
η διαπίστωση θα γίνει μόνο από μία ματιά
θα τρέξω πάλι να σε βρω,στης ζωής μας το κρυφτό
κάτσε πρώτα να τελειώσει αυτή η τρομαχτική νυχτιά.

(Thanks to Arktika for these lyrics)