Print

Yalnýzlýk dolanýr mezarýmýn kuytu köþelerinde Ayýþýðý dans eder yýldýzsýz kalmýþ geceyle Uyanmaya korkan þafaðýn soluk derinliklerinde Bir kýþ sabahý kar bütün anýlarý örttüðünde Bulutlar güneþi gökyüzüne gömdüðünde Rüzgarlar bile bulamaz huzuru hiçbir yerde Ölülerin özlediði þafak geri dönmediðinde Yas tutanlar onlarýn acýlarýný görmediðinde Sadece yalnýzlýk hatýrlanýr ölümlerin yýldönümlerinde Hüzün vardýr uzak diyarlarýn gecelerinde Acý dolu çýðlýklar yükselir karanlýðýn içinde Ama artýk geri dönemez ruhlar, hapsolmuþlardýr kabirlerinde Karanlýk beni sarýp kefenimi giydirdiðinde Ölüm örttüðünde üzerimi ipekten peleriniyle Hüzün ve gözyaþýndan baþka birþey kalmadý geride Aðlamaklý çýðlýklarý duydum kendi mezarýmda bile Dýþarý çýkmak isteyenler bir yandan topraðý ittirdikçe Kurtlar bedenlerle ziyafet çekmeye gelince Kabuslarýn gecelerden taþýp sabahlara girdiðinde Karanlýðýn ilahileri saracak seni uyuduðun yerde Çýkýþ yolu kalmayacak kötü ruhlar etrafýný çevirdiðinde Bir demet ýþýk da sana huzur vermeyecek cennette olsan bile. From Letras Mania